Mektubu okuyunca gözlerim yaşardı. Bir insan bu kadar zarif olabilir. Biz en yakın dostlarımız için ‘gebertin’ diyenleri bile gördük, doğrusu okuyucumun düşüncesi her türlü takdire değer. Biz halen şunu benimseyemedik. Bir ailede bakılan birhayvan, kedi, köpek, kuş, her ne ise bu ailenin adeta bir ferdi olur. Dolayısıyla ‘hevesimizi aldık, artık sokağa bırakalım’ diye bir alternatif YOKTUR. Bu nedenle yıllarca ‘binalarda evcil hayvan beslenemez’ kuralına karşı çıktım. Bu kaba kuralı ve hatta mahkemelerce yerine getirilmesini elli yıllık bir hukukçu olarak hâlâ benimsemiş değilim. Hukuk tüm canlıların hakkını korur. Dolayısıyla bir canlının sokağa atılmasına karar veremez. Evdeki canlının birilerine zarar veriyor olması halinde buna karşı önlem almak başkadır, sırf hayvan olduğu için evden gönderilmesi kararı verilmesi başkadır. Bir evin erkeği de bina içinde komşulara katlanılamayacak seviyede zarar veriyorsa tahliyesine karar verilir. Saldırgan bir ırk komşulara saldırıyorsa evet uzaklaştırılmasına karar verilebilir ama ev cinsi, akıllı uslu bir köpek, sırf köpek olduğu ve yönetim planında ‘beslenemez’ kaydı olduğu için sokağa bırakılamaz. Bu medeniyet değildir. Uyuşturucu aramada, bazı hastalıkların teşhisinde köpekleri kullanalım, görme özürlülerin yardımına köpekleri koşturalım, sonra evde bakmaya gelince sokağa atalım. Bu mudur insanlık? Geleyim okuyucuma: Hukuki olarak buna imkan yok. Gayrimenkul bir hayvan adına tescil edilemez. Ancak vasiyetnamede şuna benzer hükümler olabilir: ‘‘Evimin gelirinin yarısı kedimin bakımına harcanacaktır.’’ Bizde mirastaki hükümleri yerine getirecek bir tenfiz memuru tayini mümkündür. Tüm terekenin idaresi birine bırakılabilir ve bunun içinde kedinin beslenmesi ve bakımı için bir gelir bölümü ayrılabilir. Ancak ev hayvanlarının beni üzen bir başka özelliği de ömürlerinin kısa olmasıdır. Kedi veya köpek on-on beş yıllık ortalama ömre sahiptir ki bakımı için uzun yılların gerekmeyeceği de bir gerçektir.